یادگیری صرف افعال فرانسوی می تواند دشوار باشد. فهرست طولانی افعال نامنظم فرانسوی، قواعد دستور زبان فرانسه، زمان‌های مختلف، و تعداد فعل‌هایی که در زبان فرانسه وجود دارد به تنهایی کافی هستند تا شما را از یادگیری بازدارند!
مسلط شدن روی صرف کردن افعال زبان فرانسوی با تمرینات کافی ، آسان و راحت خواهد شد. در این مقاله ، ما برای شما توضیح خواهیم داد که صرف فعل چیست، همچنین به معنی آن در رابطه با صرف افعال فرانسوی نیز هست. تکنیک های بسیار مفید در زمینه یادگیری صیغه ها را برای شما بیان میکنیم، و شما را با متداول ترین فعل های منظم در این زبان آشنا خواهیم کرد.
و قبل از شروع چرا فهرست طولانی فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی فرانسوی را به عنوان بخشی از آزمایش رایگان Lingopie بررسی نکنید؟ به مدت 7 روز می توانید به تمام ویژگی ها به صورت رایگان دسترسی داشته باشید!
صرف فعل چیست؟
صرف فعل فرآیند تغییر یک فعل برای مطابقت با شخص/افرادی است که به آنها خطاب می‌کنید (ضمیر)، زمان، حالت یا جنبه‌ای از گوینده.
در زبان هایی مانند اسپانیایی، فرانسوی، ایتالیایی و آلمانی، این به معنای افزودن پایان به افعال است.
به عنوان مثال، در زبان انگلیسی، برای نشان دادن زمان حال می‌توانیم بگوییم «من می‌روم». اما اگر بخواهیم در مورد آینده یا حال صحبت کنیم، باید از فعل های مختلف استفاده کنیم.
مثلا،
من به سوپرمارکت رفتم – این فعل “go” است که به زمان گذشته مزدوج شده است.
من به سوپرمارکت می روم – فعل اکنون به حال استمراری مزدور می شود.
من به سوپرمارکت خواهم رفت – این فعل را در یک زمینه ساده آینده نشان می دهد.
درک صرف فعل فرانسوی
صرف فرانسوی شامل یافتن ریشه فعلی است که می خواهید استفاده کنید.
بیایید نگاهی به فعل “aimer” (دوست داشتن) بیندازیم. ریشه این فعل “هدف” است. و حالا بیایید نگاهی بیندازیم به اینکه چگونه این با توجه به هر شکل مفرد یا جمع مزدوج می شود.
صورت مصدر: ایمر
J’aime (من دوست دارم)
تو هدف می گیرد (تو دوست داری)
il/elle aime (او دوست دارد)
Nous aimons (ما دوست داریم)
Vous amez (تو دوست داری)
ils/elles aiment (دوست دارند)
همانطور که می بینید، ریشه فعل برای ضمایر فاعل تغییر نمی کند. این برای اکثر افعال در فرانسه ثابت می ماند – به استثنای چند مورد برای افعال بی قاعده (که بعداً به آنها خواهیم پرداخت!)
علاوه بر زمان‌های معمول (گذشته، حال، آینده)، افعال فرانسوی نیز بر اساس حال و هوای آنها صرف می‌شوند که می‌تواند نشانگر، شرطی یا فرعی باشد.
حالت نشان دهنده برای حقایق و قطعیت ها استفاده می شود، در حالی که حالت شرطی برای نتایج بالقوه استفاده می شود. حالت فاعلی برای آرزوها و خواسته ها به کار می رود.
چند زمان باید یاد بگیرید؟
8 فرم زمان فعل اصلی در زبان فرانسه وجود دارد. سه مورد اصلی که ابتدا باید به آن پرداخته شود، گذشته، حال و آینده است.
مهم است که به یاد داشته باشید که در زبان فرانسوی، شما همچنین می توانید با توجه به خلق و خوی موضوعی مزدوج کنید.
بیایید با جزئیات به هر حالت نگاهی بیندازیم تا بتوانید قبل از بحث در مورد زمان های مختلف فعل، کمی بهتر آن را درک کنید.
1. L’indicatif (نشان دهنده)
حالت L’indicatif (نشان دهنده) برای بحث در مورد حقایق و پرسیدن سؤالات به زبان فرانسوی استفاده می شود. مثلا:
من یکشنبه ها کار نمی کنم (Je ne travaille pas le Dimanche.)
2. Le subjonctif (موضوع)
Le subjonctif (موضوع) در مواقع عدم قطعیت استفاده می شود. از این حالت خلقی برای بیان حالات مختلف ذهنی مانند شک، امید، آرزو، امکان و غیره استفاده می شود.
حالت فاعلی را می توان در چهار زمان مجزا به کار برد، با این حال، متداول ترین زمان های مورد استفاده در این حالت، فاعل حال (موضوع) و گذشته (کامل) هستند.
مثلا:
Je doute que ça soit ممکن است (من شک دارم که امکان پذیر باشد)
3. L’impératif (واجب)
L’impératif (واجب) برای دستور دادن یا توصیه به یک یا چند نفر استفاده می شود. مثلا:
Faites vos lits! (تخت هایت را مرتب کن!)
آرت! (متوقف کردن!)
4. Le conditionnel (مشروط)
Le conditionnel برای بیان اینکه در صورت تحقق یک شرط خاص چه اتفاقی می افتد استفاده می شود. این زمان برای بیان موقعیت های فرضی استفاده می شود. مثلا،
Si j’avais de l’argent, je voyagerais (اگر پول داشتم سفر می کردم)
Le conditionnel همچنین می تواند برای بیان ادب استفاده شود.
Je voudrais un café، s’il vous plaît (لطفا یک قهوه می خواهم)
5. L’infinitif (مصدر)
L’infinitif شکل اصلی یک فعل است. در انگلیسی، این با «to» شروع می‌شود.
برای خوردن
برای نوشیدن
رفتن
لطفا یک مثال زیر را ببینید:
Je vais conduire (من قصد دارم رانندگی کنم)
6. Le participe present (مضارع حال) / Le participe passé (مضارع)
Le participe present (شرکت حاضر) یک زمان فعل فرانسوی است که برای توصیف اقدامات در حال انجام و همچنین اعمالی که در آینده اتفاق می افتد استفاده می شود.
مثلا:
Sachant le danger، je n’y suis pas allé. (با دانستن خطر، نرفتم.)
Le participe passé برای توصیف اعمالی استفاده می‌شود که در گذشته رخ داده‌اند، در temps composé (زمان‌های تشکیل‌شده زمانی). اصطلاحی که پس از افعال کمکی مانند avoir (داشتن) یا être (بودن) می آید le participe passé است.
نمونه هایی از le participe passé عبارتند از:
J’ai mangé un croissant au petit déjeuner (من برای صبحانه یک کروسان خوردم)
آویز J’ai été malade 2 jours (من دو روز است که بیمار هستم)
